E-Księgarnia
– Dzisiaj Henryk Glass, ps. „Chudy Wilk“, wraca do Dąbrowy Górniczej – miejsca, w którym urodził się w 1896 r., a wraz z nim wraca kawałek wolnej, niepodległej Polski. Tym samym przywracamy pamięć o tym człowieku czynu, skazanym przez PRL na całkowite zapomnienie – mówił uczestniczący w uroczystościach prezes IPN dr Jarosław Szarek.
W niedzielę 27 października 2019 r. w bazylice pw. NMP Anielskiej w Dąbrowie Górniczej, przy ul. Królowej Jadwigi 17, odbyła się uroczystość odsłonięcia tablicy upamiętniającej Henryka Glassa (1896-1984) „Chudego Wilka”, jednego z twórców polskiego skautingu i harcerstwa.
W ocenie prezesa IPN Henryk Glass to imponująca postać, której niezwykłym życiorysem i dokonaniami – zarówno w okresie II RP, jak i II wojny światowej oraz powojennej emigracji – można byłoby obdzielić co najmniej kilka osób.
– W Kijowie widział narodziny i praktykę bolszewizmu – zdziczenie, barbarzyństwo, mordowanie, niszczenie tożsamości – i całe życie temu się przeciwstawiał. Wiedział, że następstwem rewolucji, zwycięstwa komunizmu, będzie zniszczenie wiary, religii, podeptanie tożsamości i rodziny. Wiedział, że aby się temu przeciwstawić, trzeba ludzi z charakterem – takich ludzi dawało i daje harcerstwo – tłumaczył dr Szarek.
Tablicę sfinansowało Oddziałowe Biuro Upamiętniania Walk i Męczeństwa IPN w Katowicach. Inicjatorem upmiętnienia był Józef Kowalski, przewodniczący Klubu „Gazety Polskiej” II im. H. Glassa „Chudego Wilka” w Dąbrowie Górniczej.
Henryk Stanisław Glass, ps. „Chudy Wilk”, ur. 19 maja 1896 r. w Dąbrowie Górniczej, syn Karola i Zofii z Karneyów. Członek Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”, p.o. naczelnika tajnego harcerstwa na Rusi i w Rosji (1919), Naczelnik Głównej Kwatery Męskiej ZHP (1921-1924), harcmistrz RP (1927), żołnierz i oficer wywiadu WP, ekonomista, doktor nauk politycznych. Już uczęszczając do gimnazjum w Kijowie, do którego przeniosła się rodzina, kierował tajną polską Korporacją Uczniowską i wstąpił do działającego nieoficjalnie harcerstwa (1915). Podczas studiów w Kijowskim Instytucie Handlowym ukończył tajny kurs podoficerski Polskiej Organizacji Wojskowej (1916). Dowódca II Kijowskiej Drużyny Harcerzy, szybko powołany w skład Naczelnictwa. Współautor z T. Sopoćko podręcznika „Książeczka harcerza” (1917). Żołnierz Korpusu Polskiego pod dowództwem gen. J. Dowbór-Muśnickiego. Szef Sztabu Skautowego (1917). Delegat na zjazd założycielski ZHP w Lublinie (1918). Należał do grupy instruktorów harcerskich o poglądach katolicko-narodowych, był autorem wielu książek poświęconych metodyce pracy harcerskiej i tradycjom ruchu. Współzałożyciel Porozumienia Antykomunistycznego (1925), przeciwdziałającego propagandzie szerzonej wśród młodzieży przez organizacje lewicowe. Redaktor naczelny (1927-1939) miesięcznika „Bój z Bolszewizmem” (potem „Prawda o komunizmie – Biuletyn Informacyjny”). Żołnierz września 1939 r., podczas wojny ZWZ/AK i NSZ, powstaniec war-szawski, członek organizacji „Nie”. Poszukiwany przez NKWD i UB uniknął aresztowania, wyjeżdżając latem 1945 na Zachód. Zamieszkał w Londynie, pozostając do końca czynnym w działalności harcerskiej i niepodległościowej – antykomunistycznej. Zmarł 14 stycznia 1984 r. Prochy jego oraz żony Elżbiety z d. Grabskiej przeniesiono w 2006 r. i złożono w grobie rodzinnym na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.