Nawigacja

Armia Czerwona na ziemiach polskich po 1944 roku

Jerzy Rudnicki: Zapomniana zbrodnia – Milczyce 1941

Wieś Milczyce pod Lwowem w czerwcu 1941 r. straciła około siedemdziesięciu mieszkańców. Zostali oni zamordowani przez żołnierzy Armii Czerwonej i NKWD (Ludowy Komisariat Spraw Wewnętrznych). Zbrodnia, o której zabroniono pamiętać. Jednak dzięki rodzinom ofiar – prawda o tamtych wydarzeniach przetrwała do dnia dzisiejszego.

  • Wieś Milczyce, dekanat wiszneński, powiat Rudki. Widoczny kościół św. Katarzyny (współcześnie cerkiew prawosławna św. Dymitra), pod którym wymordowano mieszkańców w 1941 r. Zasoby własne J.Rudnicki
    Wieś Milczyce, dekanat wiszneński, powiat Rudki. Widoczny kościół św. Katarzyny (współcześnie cerkiew prawosławna św. Dymitra), pod którym wymordowano mieszkańców w 1941 r. Zasoby własne J.Rudnicki

Przed świtem 17 września 1939 r. Armia  Czerwona przekroczyła granicę polsko-sowiecką. Od pierwszych dni po zajęciu wschodnich terenów II Rzeczypospolitej czerwonoarmiści dopuszczali się na nich makabrycznych zabójstw, gwałtów i grabieży. Okupacja „pierwszego Sowieta” została zakończona inwazją jego niedawnego sojusznika – Niemiec – latem 1941 r. Wtedy też funkcjonariusze władzy sowieckiej dokonali masowych rozstrzeliwań Polaków na terenie całych Kresów Wschodnich: od Wilna do Kołomyi. Najpowszechniejsze morderstwa dotknęły ludność cywilną Lwowa i województwa lwowskiego. Liczba osób, które latem 1941 r. straciły życie, idzie w dziesiątki tysięcy. Najbardziej znane miejsca ówczesnych zbrodni sowieckich to lwowskie więzienia: „Brygidki” oraz na Zamarstynowie, a ponadto Brzeżany, Dobromil, Sambor, Żółkiew czy Chyrów.

 

do góry